Ontslag nemen terwijl je een vast contract hebt. Dat doe je pas als je in elke vezel van je lijf voelt dat je dat moet doen. En dat voelde ik. Niet omdat ik het niet naar mijn zin had, want mijn oud-collega’s en de bewoners mis ik nog steeds. Ik genoot van mijn werk maar ik wilde, net als de rest van mijn team, meer voor de bewoners kunnen doen dan wat binnen de organisatie mogelijk was.
Ik wil voor je zorgen
Je troosten met mijn wang
Je kroel ontvangen met mijn tijd
maar ik krijg niet meer zo lang
Ik wil je mijn momentjes geven
en ik schaam me voor mijn spoed
want woorden veranderen in een knikje
omdat ik snel weer verder moet
Ik wil je zo graag helpen
maar kan er niet altijd zijn
Haastig draag ik je met mijn hart
en die is voortaan maar klein
Ik wil je mijn geduld geven
Ik wil verder tellen dan tot 10
omdat ik weet dat je dat nodig hebt
Jammer dat alleen wij dat zien
“Stoer hoor, zzp-er zijn in de zorg.” Ja, ik heb wel een risico genomen door na 5 jaar met een vast contract te stoppen en op mijn eigen benen te gaan staan. Het is dan ook geen makkelijke keus geweest die ik van de ene op de andere dag heb gemaakt, want ondanks dat de werkdruk steeg, hield ik van mijn werk. Ik had fijne collega’s en met elke bewoner bouw je iets bijzonders op.
In de laatste paar jaar voelde ik me steeds meer een buitenstaander van de organisatie. Ik barstte van de energie maar ik voelde me geremd en dat putte mij uiteindelijk uit. Elke dag dat ik de deur van de woongroep uitstapte na mijn dienst, voelde het alsof mijn dienst nog niet af was. Ik was nog niet klaar maar het was nou eenmaal tijd, mijn dienst zat erop.
Ik heb veel gepiekerd. Waarom voelt het niet goed? Ben ik dan eigenlijk geen team-player? Moet ik misschien een andere doelgroep gaan zoeken? Ben ik een zwakke schakel in het team? Ben ik te perfectionistisch? Ben ik gewoon niet goed in mijn werk? Ben ik überhaupt wel iemand voor in de zorg?
Piekeren is één van de meest nutteloze en zelfs schadelijke dingen die een mens zichzelf aan kan doen. Dat is me verteld tijdens de opleiding massagetherapie die ik gevolgd heb, maar ik denk dat iedereen dat eigenlijk ook wel weet. Éen ding was zeker, ik moest in beweging komen.
“Nee, dat kan ik niet!”
“Zelfstandige zorgverlener? Ik?? Nee, dat kan ik niet.” Uit nieuwsgierigheid ben ik me er toch eens in gaan verdiepen. Het is inderdaad niet niks, met alles wat je zelf moet regelen en het risico dat je loopt zonder een vaste baan. Maar het zou wel betekenen dat ik zorg kan verlenen zoals het bedoeld is. De tijd en aandacht kunnen bieden die iemand nodig heeft. Niet alle mensen van één bepaalde doelgroep over één kam scheren. Weg met de smerige uitspraak ‘Tijd is geld’.
Ik ben niet zo’n persoon die zegt: “Mijn motto is…” gevolgd door een cliché uitspraak waarna mensen knikken en glimlachen. Maarre… mijn motto is: ‘Be your own hero’. Oftewel, doe datgene waar je trots van wordt. Trots op jezelf. Want als je dingen doet waar je zelf trots op bent verbreed je je horizon en word je een beter en mooier mens. Dus ik stapte uit mijn comfortzone, nam afscheid van mijn fijne team en geweldige cliënten, nam afscheid van mijn vast contract en begon mijn eigen eenmansbedrijf.
Het bleek wel dat er geen kant-en-klare handleiding bestond om als zpp-er aan de gang te gaan. Wel wat algemene tips en to-do-lijstjes, maar niemand kon me letterlijk aan het handje mee nemen en me stap voor stap begeleiden in de grote boze ondernemerswereld. Gelukkig heb ik er niet alleen voor gestaan, ik heb veel aan mijn man gehad die zelf ook in de zorg voor verstandelijk beperkten werkt en mij steeds helpt reflecteren. Ook heb ik verschillende duwtjes in de rug gehad van mijn ouders, vrienden, andere zzp-ers en een prettig gestoorde coach/adviseur van de KvK waar ik op dag 1 al een goede klik mee had.
Mijn missie
Door een verpleegkundige in te huren vanuit het PGB kunnen kinderen met een beperking langer in het warme nest blijven wonen waar ze worden groot gebracht. Voor mij als zorgverlener is er niets mooiers dan deel uit te maken van dit systeem. De zorg die ik verleen kan helemaal aangepast worden op de wensen en behoeften van het kind, hun ouders en eventuele broers en zussen. Geen hogere functies van een grote zorginstelling die eisen dat ik meer randtaken in een uur prop, nog meer administratie bij houdt, het streven naar de ‘perfecte zorg’ vervangen wordt door ‘goede zorg’ en me vertellen dat ik eigenlijk maar gewoon blij moet zijn dat we überhaupt nog een baan hebben in tijden van crisis.
Heeft iemand bijvoorbeeld een minder goede dag door actieve epilepsie, gedragsproblemen of gewoon een slechte nachtrust dan kan ik daar mijn tijd en aandacht op aanpassen. Tijd is geld, maar tijd heb je nodig om de juiste benadering toe te kunnen passen die iemand zo hard nodig heeft voor een goed welbevinden.
Nu, nog geen jaar nadat ik uit loondienst ben gestapt, durf ik al te zeggen dat ik trots ben op mezelf als zelfstandige verpleegkundige én massagetherapeute. Wel heb ik zo mijn struggles gehad en die zullen er ook zeker nog meer komen, maar ondertussen heb ik Krachtzorg zo weten te vormen dat ik elke dag met plezier aan mijn werkdag begin en dat ik met een voldaan gevoel mijn bed in duik. Ik kan weer datgene doen waarom ik de zorg heb gekozen om in te werken.
